Από πολύ μικρός, πριν ακόμα πάω σχολείο, πήγαινα, σχεδόν μέρα παρά μέρα, με τον νόνο μου στη Χώρα για ψώνια. Δύο περίπου χιλιόμετρα με τα πόδια. Κάναμε μία στάση στο ζαχαροπλαστείο ΖΕΝΙΘ του Χιώνη, να φάμε τη σοκολατίνα μας, και να πάρουμε δυνάμεις, όπως έλεγε.
Ψιλόβρεχε όταν αντίκρισα πρώτη φορά τις κολώνες στην πλατεία ρούγα. Προφυλάχτηκα και εντυπωσιάστηκα. Ρώτησα τον νόνο μου, γιατί δεν είναι σε όλη τη Χώρα κολώνες, και μου είπε να κάμω τα παράπονά μου στο Δήμαρχο.
Φανταζόμουνα τον Δήμαρχο σαν ένα πολύ ψηλό, γεροδεμένο ηλικιωμένο άνδρα, με ημίψηλο. Αναρωτιόμουν γιατί κάνει διακρίσεις και έχει χτίσει κολώνες στη μέσα μερία και προστατεύει τον κόσμο από βροχή και ήλιο, και στην όξω μερία όχι.
Έτσι, από τότε ήθελα να γίνω δήμαρχος, (πιο πριν ήθελα να γίνω παπάς, όλο με την εξουσία δηλαδή), για να διορθώσω την «αδικία» και να φτιάξω κολώνες σε όλη τη Χώρα.
Αυτά βέβαια, τότε. Γιατί σήμερα θά ’θελα να γκρεμίσω και αυτές που υπάρχουν, γιατί δεν εξυπηρετούν πλέον τον κόσμο, αλλά το εμπόρευμα του έμπορα, τις καρέκλες του καφενείου, κλπ.
Με τα μπάζα τους θα έφτιαχνα δεύτερη γέφυρα στον Άγιο Χαράλαμπο, και θα μπάζωνα λίγο ακόμα τη θάλασσα στην Ομπρέλα, για να μη χάσει ο ΕΟΤ έδαφος, λόγω της γέφυρας. Επίσης, θα μπάζωνα ένα κομμάτι μπροστά από το ΞΕΝΙΑ για χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων. Ακόμη, θα έφερνα ογκόλιθους από τον Βραχιώνα, (προσέξτε: Βραχιώνα και όχι Βραχίονα), και θα έκανα ένα – μη συνεχές – φράγμα από τον ΕΟΤ μέχρι τον Άγιο Νικόλα του Μώλου, και ένα άλλο από τον Άγιο Χαράλαμπο μέχρι τον Άγιο Σπυρίδωνα, προκειμένου, αφ’ ενός για να προστατευτούν τα Λαζαρέτα και το μουράγιο στον Άγιο Νικόλα του Μώλου, και αφ’ ετέρου να βρίσκουν καταφύγιο τα μικρά ψάρια και να πολλαπλασιάζονται πιο εύκολα, όπως ήδη κάνουν στις Κυκλάδες.
Οι συμμαθητές μου στο δημοτικό, με φώναζαν δήμαρχο. Μα σήμερα, με τέτοιες ιδέες, ποίος θα με ψήφιζε;
Ζακύνθιος ΚΑΣ
