Ερήμην των εξεγερμένων, των αδικημένων και των οραματιστών, οι αλλαγές έρχονται

Του Γρηγόρη Ρουμπάνη

 Χαρτοφυλάκια, χαρτοφύλακες, υποχαρτοφύλακες, γενικοί γραμματείς, γραμματείς με γόβα, κόλακες και ξεσκονίστρες της εξουσίας, κερδισμένη έχουν τη θέση τους στην Ιστορία, στεφανωμένη με εκθέσεις, ελέγχους, προϋπολογισμούς, αναθεωρήσεις προϋπολογισμών, μέτρα, νέα μέτρα κι ακόμα πιο νέα μέτρα μέχρι την τελική αποτυχία.

μαρτύριο Ταντάλου

Ουδέποτε μέχρι τώρα μια εξουσία δεν έταξε τόσα πολλά και όχι απλώς δεν έπραξε παρά τα ελάχιστα, αλλά ενήργησε για τα χειρότερα. Ουδέποτε μέχρι τώρα μια εξουσία-εν πλήρη δημοκρατία-δεν επέφερε τόσα δεινά στην κοινωνία. Την οποία, υποτίθεται, θα έβγαζε από την κρίση και θα της χάριζε την ανάπτυξη με νέα προγράμματα, νέες επενδύσεις και νέες ευκαιρίες επιχειρηματικότητας ή απασχόλησης για όλους. Όλους τους έριξε στα Τάρταρα και τους καταδίκασε στο μαρτύριο του Ταντάλου.

Το καλοκαίρι βάζει τις τελευταίες πινελιές του μέσα στις πρώτες βδομάδες του φθινοπώρου και ζωγραφίζει-συγκρατημένα-χαμόγελα στα πρόσωπα των ανθρώπων. Όχι για τον χειμώνα που έρχεται βαρύς και απειλητικός, αλλά για την αποφασιστικότητα που έχουν κερδίσει ,μετά τον πρώτο αιφνιδιασμό, την πρώτη αναπάντεχη ήττα, τη μοιραία οπισθοχώρηση. Σε λίγο, περισσότερα λουκέτα σε κλειστά μαγαζιά και έρημες επιχειρήσεις θα κάνουν ακόμα πιο θλιβερή την καθημερινότητα. Όμως και περισσότεροι είναι εκείνοι που δεν αιφνιδιάζονται πια, δεν υποκύπτουν μπροστά στον φόβο της εφορίας (η οποία απλώς αδυνατεί να κυνηγήσει τα δυο τρίτα της κοινωνίας) ή της τράπεζας (χρεοκοπημένη κι αυτή), δεν περιμένουν κάτι τις το καλύτερο από εκείνους που τους εξαπάτησαν. Σε βαθμό κακουργήματος.

Η ώρα των μεγάλων αλλαγών πλησιάζει. Ή μάλλον, έχει αρχίσει κιόλας με μικρά αλλά ουσιαστικά βήματα. Κλειδώνουν οι δουλειές, κλειδώνουν και οι αλλαγές. Επί το αυστηρότερον. Πρώτο βήμα, ο περιορισμός (και όχι η εξυγίανση) του δημόσιου τομέα. Δεύτερο βήμα, οι αλλαγές στην Ανώτατη Παιδεία. Τρίτο, η πλήρης ενημέρωση για την κατάσταση της οικονομίας από τον πρωθυπουργεύοντα αντιπρόεδρο στον πρόεδρο της ΝΔ. Τι λέγαμε μεσούντος του καλοκαιριού, όταν είχε έρθει πια η ώρα της αποτίμησης του μηνύματος των πλατειών; Λέγαμε ότι συνήθως οι λύσεις επεξεργάζονται ερήμην των εξεγερμένων, ερήμην των αδικημένων, ερήμην των εξαπατημένων και των οραματιστών, αλλά πάντα στο όνομά τους. Ε λοιπόν, κάτι τέτοιο γίνεται και τώρα. Το θέλει η λογική της συνέχειας της εξουσίας. Της διαδοχής των δυο κραταιών κομμάτων. Των κομμάτων που, κατά τις διακηρύξεις εκάστου, μόνο το καλό έκαναν στον τόπο, και εν τέλει κατάφεραν να τον οδηγήσουν στη χρεοκοπία.

Οι ιστορικές ευθύνες βεβαίως ανήκουν εξ ολοκλήρου στον Γιώργο Παπανδρέου και σε όσους τον υπηρέτησαν στα κυβερνητικά σχήματα στα οποία ηγήθηκε. Αυτός προσκάλεσε τον (ηττηθέντα κι αυτόν από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία) Στρος Καν να βάλει το βρωμερό χέρι του στη χώρα, αυτός συνομολόγησε στο μνημόνιο και στο λεγόμενο μεσοπρόθεσμο, αυτός εν ολίγοις κλείδωσε μαγαζιά και επιχειρήσεις, αυτός άφησε κόσμο και κοσμάκη χωρίς δουλειά, αυτός είναι που έκλεισε χιλιάδες σπίτια. Οι ευθύνες των άλλων, οι ευθύνες του κόμματος που επιστρέφει τρέχοντας προς την εξουσία και πάλι, είναι ότι με τις ενέργειές του-όποτε του λάχαινε ο κλήρος να γίνει κυβέρνηση-βοήθησε τα μάλλα, ώστε να διαμορφωθούν οι συνθήκες που θα οδηγούσαν στη σημερινή τραγωδία.

Ο κόσμος όμως εξακολουθεί να είναι στους δρόμους. Ντροπιασμένος, εξαπατημένος, δακρυσμένος (από τα καπνογόνα), αλλά στους δρόμους. Ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο, ή μάλλον κάτι καλύτερο σε ηγεσία, από αυτή που τον πρόδωσε…