ΟΙ ΔΥΟ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Η απογοήτευση προέρχεται πάντα από κάτι που περιμένεις να είναι καλό και δεν είναι, ποτέ από κάτι που περιμένεις να είναι κακό και είναι. Γι αυτό το λόγο δεν θα μας απασχολήσουν κάποιες κακές και ασήμαντες παραστάσεις, θα μας απασχολήσουν όμως δύο σημαντικά καλλιτεχνικά γεγονότα στα οποία πολλοί είχαν επενδύσει τις ελπίδες τους για κάτι καλλιτεχνικά σπουδαίο στο ζακυνθινό καλοκαίρι. Και χωρίς πολλά λόγια και περιστροφές αναφέρομαι στην παράσταση του Οθέλλου του Γιώργου Κιμούλη και στη συναυλία του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Τι μπορεί να ενώνει αυτά τα δύο τόσο διαφορετικά καλλιτεχνικά γεγονότα; η απογοήτευση που κάποιοι ένιωσαν παρακολουθώντας τα.

Ο Οθέλλος του Σαίξπηρ μόνο Οθέλλος και μόνο Σαίξπηρ δεν ήταν. Ακούσαμε τον Μαρκουλάκη να τραγουδάει, είδαμε μια στριπτιζέζ να χορεύει σε σωλήνα. Η γλώσσα του Σαίξπηρ μετατράπηκε σε βωμολοχική και αγοραία. Οι ηθοποιοί πηγαινοέρχονταν στην σκηνή άτακτα και άσκοπα. Υπήρχαν μεγάλα κενά που περίμενες κάποιος να μιλήσει ή κάτι να συμβεί πάνω στη σκηνή.

Η Καρύδη και η Μπρέμπου σιγομουρμούριζαν τα λόγια τους σαν να βρίσκονταν σε τηλεοπτικό σήριαλ.

Και το κλου της βραδιάς ήταν όταν ο Κιμούλης θύμωσε επειδή μερικά παιδιά, που από ελλειπή φύλαξη είχαν παρεισφρήσει στο θέατρο έκαναν φασαρία και ο ηθοποιός το θεώρησε αποδοκιμασία του κοινού. Μήπως γιατί όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται; Ο μόνος που διασωζόταν στην παράταση ήταν ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης στο ρόλο του Ιάγου, όπου έδωσε ένα καλό δείγμα της υποκριτικής του ικανότητας. Ο Γιώργος Κιμούλης είναι σπουδαίος ηθοποιός και μας έχει προσφέρει στο παρελθόν σπουδαίες παραστάσεις, όπως πριν από μερικά χρόνια στο ίδιο θέατρο την παράσταση «Επτά επί Θήβας» του Αισχύλου. Ελπίζουμε και στο μέλλον να δούμε ανάλογα πράγματα.

Το κοινό των 3000 και πάνω θεατών που κατέκλισε κάθε γωνιά του υπαίθριου θεάτρου στη συναυλία του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα έδειξε πόσο διψάει για καλή και ποιοτική ελληνική μουσική και πόσο εκτιμάει τον καλλιτέχνη και το έργο του. Και όντως ο Λαυρέντης και η υπέροχη μουσική του ήταν άψογοι, αλλά μόνο για τη λίγη ώρα στην αρχή και στο τέλος της συναυλίας που εμφανίστηκε.

 Ενδιάμεσα όμως είχαμε την κακή τύχη να πρέπει για ατέλειωτη ώρα να ακούμε τα κακόγουστα, ανόητα και άκρως σεξιστικά αστεία του Γιάννη Ζουγανέλη, που σε καμιά πολιτισμένη χώρα του κόσμου δεν θα μπορούσαν να λέγονται χωρίς να ξεσηκωθούν τουλάχιστον οι γυναικείες οργανώσεις. Και αυτά όλα μπροστά σε χιλιάδες νέα αγόρια και κορίτσια που πήγαν να ακούσουν την γεμάτη ουσία και νοήματα μουσική του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Ο δε συμπαθής Δημήρης Σταρόβας ήταν μάλλον ανύπαρκτος, εκτός από τις στιγμές που έπαιξε την κιθάρα του, πράγμα που ξέρει να κάνει καλά. Γενικά μάλλον συνόδευε χαλαρά τα φιλαράκια του σε μια ευχάριστη καλοκαιρινή εξόρμηση.

Όλα αυτά δίνουν δυστυχώς την αίσθηση της καλοκαιρινής αρπαχτής και είναι κρίμα, γιατί σ’ αυτό το κατάμεστο θέατρο θα μπορούσαν να είχαν συμβεί μοναδικά και αξέχαστα πράγματα μια βραδιά με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.

Κλείνοντας να πω πως από πολλούς άκουσα πως τελικά η παράσταση του καλοκαιριού, αν και δυστυχώς δεν μπόρεσα να την δω, ήταν ο «Υπηρέτης δύο αφεντάδων» του Κάρλο Γκολντόνι, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κρήτης με πρωταγωνιστή τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο. Έστω και έμμεσα λοιπόν, συγχαρητήρια στους συντελεστές της παράστασης.

Α.Σ.